Wszystkie słowa i wyznania,
pretensje — już wypowiedziane.
Nic nie pozostało — tylko
serca skurcz, krwawiąca rana,
cienką nicią woli przewiązana.
Wielosłowia — niepotrzebne.
Źrenicy błysk, ostrze
miecza zmieni nasze
widzenie światłocieni.
Logika zdarzeń
nie tłumaczy naszego teraz.
Przed nami — tajemnica.
29.10.2025 20:44
Jak Mieńciuk
różne oblicza — zawsze
cierniem znaczone
pragnie przytulić cierń,
choć głęboko rani serce
nie oglądać się wstecz,
wciąż na nowo kochać
i pragnąć dobra, zapomnieć
o ranie, co krwawi gejzerem
przyjęty ból
zawsze rodzi nowe ukojenie
nadaje sens
otwiera oczy
na głębię prawdy —
Boży dar
nie zapomnij —
róże mają ciernie
niechaj nie odbiorą uśmiechu
twojej twarzy
źrenicy radości błysk.
Październikowy
malarz jesieni
złotem zdobi klony,
brązem barwi buki —
liście cicho szeleszczą
pod stopami.
Na Skałce —
cicho, pusto.
Tafla wody lekko pomarszczona...
może to już ostatni
dzień jesiennej pogody.
Przyjdą
deszcze i chłody,
mgłą osnute poranki,
długie, zamyślone wieczory.
Była wiosna
kwietna,
lato dojrzewało w kłosach —
teraz jesień niesie
owoców kosze pełne.
Gdy zgasną
blaski dnia,
przy świecy wieczorem
Bogu podziękuję
za życie,
które trwało,
za trud minionych lat,
za srebro skroni —
składam dziękczynienie
Tobie, Który Jesteś,
Ojcze mój.
23.10.2025 20:03
Jan Mieńciuk
Zdjęcia własne
jesień, zima, wiosna, lato,
srebro skroni w lustrze cienie
przypomina — jak przed laty.
Co było wczoraj — snem się stało,
w nurt przeszłości cicho spłynęło,
nasze teraz — w dłoniach światło,
co jutra dzień w nadzieję przędzie.
Będą deszcze, śniegi, chłody,
kalejdoskop zdarzeń —
w rytmie serca, w rytmie zgody,
pogodzenie — dar wydarzeń.
Niech więc płyną pory roku,
niechaj chmury tańczą w wietrze,
niech się śpiewa w ciszy mroku
serca ukojenie — wieczne.
17.10.2025 13:28
Jan Mieńciuk
liście się czerwienią
jakby ziemia modliła się barwą
trzcina brązowieje
i kładzie głowę na ramieniu wiatru
klonów złote liście
spadają powoli —
jakby czas uczył się łagodności
zachodzące słońce przegląda się w oknach osiedla
jak w oczach tych, co milczą
kaczuszki kołyszą się na stawie
a cisza — błoga, głęboka —
staje się modlitwą światła
15.10.2025 18:00
Jan Mieńciuk
Zdjęcia własne
Była wiosna lato
jesień mówi-
wszystko ma swój czas
nasze życie
za młodością lata dojrzałe
srebrne skronie zdobią nas
Wszystko mija i przemija
muzyka i poezja
pozostanie.
12.10.2025 18:40
Jan Mieńciuk
Zdjęcia własne
